Akcesoria piśmiennicze były niezwykle popularne, ze względu na potrzebę pisania i notowania w różnych miejscach i okolicznościach. Powstawały przenośne i podróżne pulpity, „zestawy korespondencyjne” – które zawierały zazwyczaj obsadkę ze stalówką, nóż do papieru, stempel robiony na zamówienie – a wszystko to opakowane w gustowne etui.

Dostępne były także różnych rozmiarów obsadki, pudełka na przybory do pisania, zestawy na-biurkowe (kałamarze, suszki) i wiele innych.

Wcześniej, powszechnie do pisania używano piór ptasich. Były to odpowiednio przycięte pióra gęsie.

Pióra takie wykorzystywano do pisania atramentem przed wynalezieniem stalówki, wiecznego pióra i – w końcu – długopisu.

Pierwsze stalówki (pióra stalowe) pojawiły się w latach 20-stych XIX wieku w Anglii. Wprawdzie nie były tak precyzyjne jak pióra ptasie, lecz udoskonalane, bardzo szybko wyparły te pierwsze. Były wygodniejsze – nakładane na obsadkę umożliwiały szybką zmianę końcówki na pożądaną i nie wymagały od piszącego umiejętności precyzyjnego zaostrzania.

Obsadka, patyczek, rączka – to najczęściej używane nazwy tego narzędzia piśmiennego, na które nakładało się stalówkę.
Obsadka weszła do powszechnego użycia, gdy pojawiły się pierwsze masowe produkcje stalówek, a więc w latach 20. XIX w.
Do jej wykonania używano najróżniejszych tworzyw: drewna, kości słoniowej, masy perłowej, rogu, metalu, srebra, szkła. Często stosowano więcej niż jedno tworzywo w celu uzyskania oryginalnego wyglądu obsadki.

Niektóre z nich służyły nie tylko do obsadzania w nich stalówek. Były tak projektowane, aby mogły służyć np. jako nożyk do rozcinania korespondencji.